1ste dagen Chili. Vol avontuur, prachtige landschappen.

Vrijdag 28 sept: Thuis-Schiphol-Madrid-Santiago

4.00uur piep piep.... Oh ja wekker. Iets wat versuft de weg naar beneden gevonden, koffie aan. Even het zwarte goud wegwerken en vertrekken maar.
Taxi Bianca, dank je voor vroege opstaan, zorgt ervoor dat we op Schiphol kunnen komen.
Na de nodige formaliteiten en een flinke wandeling naar de gate zijn we er klaar voor. 
Op tijd vertrokken, gelukkig maar want we hebben een overstap in Madrid en maar 2uurtjes de tijd, het is toch dan altijd even een stressmomentje of je alles haalt. Maar goed ook de overstap hebben we ruim op tijd gehaald.
Iets later dan gepland vertrekt vlucht 2 naar Santiago de Chili, jep Zuid-Amerika we komen er weer aan.
3 weken rond touren in een 4x4 bak met laadruimte, anders mag je geen jerrycan benzine meenemen en aangezien we weer op avontuur gaan, hopelijk niet net als jaren geleden in Argentinië bijna geen benzine meer hebben nemen we nu geen risico's meer. Soms moet je op safe spelen.
Na een vlucht van 12,5uur zitten, hangen, staan, ogen dicht maar niet slapen staan we om 20.30uur op Chileense grond. Na een uur douane en tassen oppikken opzoek naar de verhuurder van de auto.
Heen en weer, heen en weer en nog een keer. Belletje, bijna al in de shuttlebus van de verhuur bedrijven en gelukkig ineens iemand van de verhuurder te pakken. Beste man moet toch ergens binnen zijn dus weer opzoek, en gevonden.
Na een ritje naar verhuurbedrijf, althans als de politie de auto van vliegveld laat vertrekken (rijbewijscontrole en of de man wel bevoegd is en oh ja hij hiwld verkeer op), nodige formulieren en kopietjes verder stappen we rond 23.00uur in onze rode bolide. Met wat extra rondjes van de zaak vinden we het gebouw waar we moeten zijn. Probleempje, voor de auto moeten we direct 20.000pesos betalen (circa €25,=) maar die hebben we nog niet, grrr.
Goed in mijn beste Spaans, Ivo wacht in de auto, gevraagd naar een geld automaat. Dat wisten ze allemaal niet. 
Jemig het is inmiddels 23.45, en enige wat we willen is eten en slapen. In Nederland is het a
4.45, zijn gewoon al 25uur op.
Goed Ivo nog een poging en bij weglopen ziet die wel de geldautomataat naast het gebouw, ole, pinnen betalen, parkeren en naar de studio.
Na ff snel wat eten, de oogjes dicht. Vakantie is begonnen.

Zaterdag 29 sept: Santiago

Geen tijd voor jetlags, wekkertje zetten, omtbijten en gaan. Ontbijt is een leuke, komt een bezorgservice naar het appartement en ter plaatse wordt het voor je klaar gemaakt. Lastige was voor vandaag dat we niet wisten hoe of wat, doordat we extreem laat waren gisteren hebben we het appartementpasje bij een algemene receptie opgehaald. Ivo even 14 verdiepingen naar beneden en wijzer. Ze kome langs tussen 7.00-9.00uur, oke is nu 8.55uur. Voor de zekerheid maar even appje naar de verhuurder. Gelukkig er blijkt nog iemand onderweg te zijn.
De dame die vandaag bezorgd vragen we gelijk of morgen om 7.00uur kan, willen vroeg Santiago verlaten, maar goed 1st een dagje Santiago.
Nog even wat cash halen, want je kan hier beter de hotels contant betalen, anders betaal je nog eens 19% tax. Van dat geld doen we wel andere dingen.
Goed vest dicht, jas aan en lopen, ja vest aan en jas, graadje of 14 en af en toe spetters.
We wandelen op ons dooie gemak door de straten. Mmm grauw, beetje Parijs avhtig.
Oh wacht toch nog groen en mooie oude gebouwen. Zo komen we een oude empanada bakker tegen. Doet beetje denken aan oude western film.
Via de iglesia cathedral en de plaza de arms wandelen we verder, zigzaggend door allerlei marktjes. Bij de pindakraam stoppen we maar eens, mmm lekker.
Daarna wandelen we door naar Cerro de Cristobal, een bergje/heuvel van 880m hoog midden in het centrum van Santiago.
We nemen een kabeltreintje omhoog, boven aangekomen hebben we een mooi uitzicht op de stad en omliggende bergen. We wandelen over de berg en vervolgen de weg via een ritje met een gondel/kabelbaan die ons naar benneden brengt aan de andere kant. Daar vandaan wandelen we richting 1 of andere hoge galzen toren, indrukwekkend ding. Er naast zit een winkelcentrum, tjonge daar kan je een dag zoet zijn zeg. Goed we hebbem genoeg gezien, of toch niet, die hoosbui wachten we wel ff af.
Uiteindelijk wandelen we lekker terug naar het appartement, pakken de auto voor een ritje naar een grote supermarkt om even in te slaan voor de lange autoritjes. 
Maken nog een korte wandeling voor eten en houden het voorgezien.

Zondag 30 sept: Santiago - Chanaral 963km

Altijd zo jammer als je wakker wordt en denkt dat je nog uren hebt maar zodra je je omdraaid de wekker al gaat, ja zoals vandaag. Vakantie of niet soms moet je vroeg op.
Er staat weinig op programma behalve kilometers maken. Onderweg een stop om een enorm zwembad te bekijken, want trouwens de naamzwembad geen eer aan doet want er mogen alleem bootjes op, vreemd.
Afijn, we kunnen de ingang niet vinden en besluiten plank gas verder te gaan, zo genoeg kilometers voor de boeg.Totaal zo'n 963km. Vanuit een fris, grauw Santiago komen we eind van de middag/begin avond aan in een zonnig, winderig en warmer Chanaral. Onderweg veranderd het landschap zichtbaar. Van groen, naar door, zanderig en rotsformatisch. Alles telkens in andere kleuren. Langzaam voelen we de temperatuur stijgen en trekken de wolken weg voor een mooie blauwe zonnige lucht. Een lange rit maar een mooie en verbaasd dat de mobieltjes bijna overal bereik hadden. Tussentijds checken om te zien waar die het nog doet, je weet nooit of je pech hebt en em nodig hebt. Oh ja en een heleboel pesos kwijt aan tol, haha. Poortje hier, poortje daar, hop ff 3600, hop 2100 enz, eind van het verhaal 25750pesos, oftewel €33 lichter, je zou bijna gaan vliegem.
Na de lange rit duiken we het dorpje in voor eten en komen uit bij een leuke tent, club sociaal. De eigenaar kan goed Engels en heeft nog tips voor onze volgende stop, altijd fijn tips. En de maaltijd was ook nog eens top.

Ma 1 okt: Chanaral

Vandaag een ritje naar en door Pan de Azucar nationaal park. Het is een korte rit, best lekker na de lange rit van gisteren.
Via een kronkelroute over de zandvlakte, waar ook serieus nog dorpjes zijn. Over wonen in the middle of knowhere gesproken. Je vraagt je echt af waarom je hier zou wonen. Rust, ruimte? Wie weet, maar misschien wel voor het kleurenspel van de natuur.
De zandvlaktes en omliggende bergen geven bij iedere bocht, ieder straaltje zon een ander gezicht. Van licht tot donker, geel tot zwart.
Volgens ons Chiliboek moeten we ons melden bij de conaf, hier betaal je entree en kan je routekaart krijgen, nou hebben we gps en kaart op de telefoon dus die hebben we niet nodg. 
Goed conaf 1 is dicht, doorrijden naar nr 2, ook dicht. Dat scheelt weer entree, geld terug verdienen voor al die tol van gisteren.
Aan alle kanten worden we omringt door zandvlaktes en bergen, menig keer bedenken we ons dat het lijkt of we in een schilderij van Bob Ross zitten.
Opeens zien we een vos, lekker kluivend op een stuk bot, vlees was denk al op. Rustig blijft het beestje liggen, aardig voor de foto.
De weg door de Pan de Azacur is in prima staat, althans als je op de hoofd weg blijft, de zijwegen is flink schudden en stuiteren in de 4x4.
Behalve rondrijden maken we ook nog een mooie wandeling, 2,5km via een pad omringt door cactussen naar de top, prachtig uitzicht over een stuk van de Pan. En natuurlijk ook weer 2,5km naar beneden, terwijl de temperatuur inmiddels iets meer van een woestijn temperatuur begint aan te nemen.
We willen nog een 2de wandeling maken maar de weg er naar toe is dicht, helaas. We rijden dus lekker verder en gaan aan de andere kant park uit, via de ruta 5 kunnen we terug naar Chanaral. Even boodschappen doen, en dan het luchtalarm. Oke even opletten wat er gebeurd, we zitten tenslotte aan zee, tsunami alarm? De achoolkids steken rustig de straat over, 2 oude dames blijven met elkaar imgesprek en de graafmachine gaat ook gewoon verder. Goed geen paniek zo te zien, behalve bij 1 man, die rent met eennwalkie talkie de winkel uit. Ah we vermoeden brandweer, en als we die even later zien wegrijden dan is 1 + 1 2.
Weten we dus gelijk dat het hier net zo gaat als in Oostenrijk.
We lopen ook nog even naar een toren in het dorp, millenium toren. Als deze voor het millenium is gebouwd dan is het er bar slecht aan toe na 18 jaar, maar uitzicht over de stad en zee is prachtig.
We besluiten even lekker te gaan relaxen, is tenslotte vakantie. Laadklep van de auto opem, wijntje/biertje erbij en wat te knagen en we gaan even lekker aan ons kleurtje werkem. 
's avonds eten we weer bij club Social, waarna we een eind breien aan de dag, morgen weer 700km voor de boeg.

Dinsdag 2 okt: Chanaral - San pedro de Atacama 670km

In een heiige lucht verlaten we Chanaral om verder de woestijn in te gaan. De eerste 400km zijn saai, hoewel saai.Het landschap veranderd steeds van kleur en zo rij je in de wolken op 2000m en zo zit je weer in de stralende zondie inmiddels goed brand. Het is meer saai in de zin van als maar rechtdoor, een enkele bocht daar gelaten.
Gelukkig kom je op deze weg nog wel verkeer tegen, dus af en toe mag je inhalen of heb je tegenliggers en dus blijf je alert. Hoewel getuige de vele grafornamenten en autowrakken langs de weg, is dit niet voor iedereen toepasbaar.
Onderweg naar San pedro hebben we een aantal dingen op ons lijstje staan om te bezoeken, we hebben al een slaapplaats gereserveerd en het is tot 19.30uur licht dus we hebben de tijd.
De eerste stop is bij een enorme hand midden in de woestijn, Mano del Desierto, 1 of ander kunstproject.
De auto is ineens heel klein met de hand op de voorgrond. Hier nuttigen we gelijk even wat brood. We zorgen ervoor dat we dit keer genoeg eten en drinken mee hebben, file zal hier niet snel zijn maar een lekke band wel en met de brandende zon is drinken belangrijk. 
Na wat ruzie met de navigatie krijgen we ingesteld waar we heen willen. Baquedano. Een dorpje met een museum van oude treinen. 
Na wat zoeken, toeristische route achterom en een slagboom over het spoor die dicht zat en die handmatig open kan komen we bij allerlei oude trein onderdelen. Goed nu museum, waarschijnlijk is museum zelf eem museum geworden want we zien niets wat op een entree lijkt. Wel eem gat in een hek. Goed we wagen het erop. Rustig lopen we lamgs de trein onderdelen, sommige vergaan, andere nog te onderscheiden wat het is en plots 4 enorme locomotieven die er nog perfect uitzien. Na wat foto's gauw terug naar de auto want het is te merken dat we in de woestijn zitten, de temperatuur loopt aardig op.
Na een klein uurtje komen we bij de volgende stop, Chacabuco, een verlaten spookstadje midden in de woestijn. 
In de jaren 1920 gebouwd na de ontdekking van een salpeterafzetting. Er is een industrieel gebied en woongedeelte. Ten tijden van Pinochet werd het gebruikt als gevangenis voor politiek gevangenen.
Nu is een groot deel verwoest/vervallen, maar er is nog goed te zien hoe het er moet zijn geweest en wat spookstad betreft, het voelde wel wat spookachtig. Een theater waarvan een stuk dak weg is, waar de coulisse gordijnen er gewoon hingen en door de wind wapperde.
Na Chacubuco is het nog een 2 uur naar de eindbestemming, gelukkig want inmiddels is het al tegen 17.00uur en komen we geluukig voor donker wordt in San Pedro aan. 
Na een kleine toer door het dorp vinden we uiteindelijk het juiste adres, een klein hostal heerlijk aan de rand van de stad, wat een rust.
We besluiten nog ergens wat te eten en dan voorgezien te houden, morgen een excursie dagje voor de voeg.

Woensdag 3 okt: San Pedro de Atacama
We besluiten bij het verste punt voor de dag te beginnen en dus rijden we in 1,5 uur naar 2 lagunes. 
Dit keer is de weg niet zo saai, van zand naar groen, van groen naar steen in allerlei kleuren etc. En opeens een kudde kleine lama's lekker grazend op de berg. Prachtig gezicht met op de achtergrond de bergen. Een plaatje uit een boek.
Onder een strak blauwe lucht hebben we zicht op Miscanti lake op 4120m hoogte, prachtig weerspiegelen de vulkanen/bergen met sneeuw op de top zich in het heldere water. 
Het 2de lake, Miniques, heeft mooie groene heuvels om zich heen en is anders dan meer 1, maar niet minder erdoor.
Het is goed te merken dat we de hoogte ingegaan zijn. Klein stukje wandelen en we zijn zowat buiten adem.
Na de 2 meren nemen we de weg terug richting San pedro maar bezoeken uiteraard nog dingen of stoppen voor foto's onderweg.
We gaan naar Salar de Atacama, zoutvlakte. Bij lange na misschien niet zo groot en indrukwekkend wit als de salar de Uyuni in Bolivia maar zeker de moeite waard. 
Na entree betaald te hebben, waar mevrouw de cassiere dacht ons te belazeren, zij het bewust of onbewust we trappen er niet in. Een fooitje van 10.000pesos is te veel (€13,50). Na enige aandringen krijgen we toch de rest van het wisselgeld. 
In de inmiddels brandende zon wandelen we over de netjes aagelegde route op de zoutvlakte met er omheem een fantastisch uitzicht, vulkanen, vulkanen en nog meer vulkanen. Het is adembenemend (en niet allen door de hoogte) mooi.
Aan de rand van de salar zitten allemaal flamingo's. Of nou zitten, staan in het water. Eentje draait rondjes om zijn hoofd, best kunstig. Mooi hoe de kleuren van de flamingo's afstekken tegen de witte zout achtergrond en helder blauwe water.
Na de flamingo's staat een bezoekje aan Talabre op programma, waar we muurtekeningen willen bekijken. (tip van de kok/advocaat uit Chanaral). Goed navigatie aan en gaan. Ah een route binnendoor, gravel dus goed te doen. Plots eigenlijk net voor het eind van de weg, 500m of zo, staat een pickup truckje tot de bak aan de achterkant in het zand. Mmm das niet best. Naast de pick up is nog ruimte om er langs te gaan, wat te doem.
2 strijd. Chantal zegt keren en die extra 15km voor lief nemen. Ivo en de Chileense mannetjes van die pick up zeggen er langs. 3 tegen 1 en helaas boem hartstikke vast. Fijn 25 graden, brandende zon.
Qua eten en drinken hebben we nog wel even wat bij ons maar om nou uren in de zon te staan. Gelukkig blijken de telefoons het ook weer te doem. Goed even plan. Uiteindelijk wordt het gravenm duwen, trekken, steken, weer vast en zo nog een paar keer. Uiteindelijk na een 45-60 minuten staat onze auto weer op het gravelpad, keren en wegwezen. Maar niet voor we de Chilenen bedankt hebben. 
Iets verder achter het pick up busje stond nog een auto vast en ook die er weer uitgeholpen.
Goed een avontuur rijker maar wat voor 1.
We rijden om en gaan naar Talabre, althans dat was de bedoeling maar de weg daar naar toe begint ook goed en wordt hobbeliger, een 2de keer vast zitten op 1 dag nee bedankt. Keren en leker op de hoofdweg blijven, jammer van die tekeningen.
Nog even naae Toconao, een plaatsje op de route. Een mooi plein on het midden van het dorpje, verder niet veel bijzonders en dus besluiten we lekker naar hostal te gaan. Even bijkomen in de hangmat van het avontuur.
In de avond besluiten we toch te gaan eten in het dorp i.p.v. zelf wat te maken. We hadden de tip gekregen om bij het voetbalstadion naar de eettentjes te gaan. Zeer goede tip, goedkoop, lekker en een flink bord vol.

Donderdag 4 okt: San Pedro de Atacama
Weer een nieuwe dag op pad in de Atacama woestijn. Vandaag was de planning omhoog te gaan naar de tatio geyser vanuit San Pedro maar het wordt naar rechts, richting de Argentijnse grens. Eerst even tanken, mijn god hoe krijg je zo'n ding verstopt. Is eerst het tankstation gebouwd en daarna het stadje er omheen? Ding zit echt ergens midden verstopt. Leve de navigatie en oke, bordjes stonden er ook netjes. Zit ook gewoon op een terrein van een hotel, erg bijzonder.
De weg brengt ons naar verschillende zoutvlaktes, de 1ste op zo'n 125km van San Pedro, althans voor ons de 1st, op weg is het de laatste maar net als gisteren starten we van achteren naar voor.
Ook nu is de route omringt door vulkanen, zand, groen en toch is het door de stand van de zon iedere keer een ander beeld.
Onderweg komen we lama's tegen, beestjes zijn zo gewend aan auto's blijkbaar want ze grazen lekker verder en wij kunnen er mooi foto's van maken.
Ook komen we nog een vos tegen, blijkbaar wordt die vaak gevoed want zodra er een auto komt vliegt de vos erop af. Voor ons reed een auto en daar deed de vos dat en terug weg idem dito.
Goed na 125km komen we aan bij de 1ste zoutvlakte, een flinke. En wederom gewoon prachtige natuur, dat het bestaat is bijna niet te geloven.
Inmiddels hebben we vandaag ook de 5000 meter hoogte aangetikt, zwaar lopen.
Terug komen we nog langs andere zoutvalktes en een stapel grote rotsstenen midden in de woestijn.
Voor ons de vulkaan Licancabur die toren hoog boven alles uitsteekt, 5915m. Vanuit San pedro is deze ook te zien en de vulkaan is te beklimmen, klinke kluif 5915m hoogte.
We maken snel even een pitstop bij het hostal om Chantals rijbewijs te halen, lekker handig lag in een ander tasje, oeps.
Goed daarna rijden we toch een stukje omhoog richting de weg van de geyser om te kijken hoe de wegnis en of we de warm waterbronnen kunnen vinden. Die vinden we wel maar niet degene die wij zoeken, de gratis. Ergens loopt wel een pad, maar die bestaat uit zand. Na gisteren even niet meer. 
Waarschijnlijk nemen we morgen toch maar gewoon de normale weg, nu zo'n 30km afgelegd, hobbel bobbel en dan zou dan morgen 125km moeten gebeuren. Terug rijdens naar hostal maken we eerst nog een stop om te kijken waar we vanavond zonsondergang foto's kunnen maken en daarna een bezoekje aan Valle de Muerte, maanvallei. We rijden er een stuk tot niet verder mogen en wandelen daarna tussen de enorm hoge rotsen door. Waar je ook kijkt rots rots en rots. Groot, klein, smal, dik. In deze vallei kan je ook zandboarden maar daar passen we voor, flinke klim omhoog en gezien de temperatuur en hoogte maar even niet.
Bij terug komst duiken we weer lekker in de hangmat, even relaxen, het is tenslotte vakantie.
We wagen ook nog een gokje zonsondergsng, maar tuurlijk 1 wolk en die zit gedeeltelijk voor de zon, jammer, hoewel we vast wel wat mooie plaatjes hebben. Was nog wel een kunst, want je waaide je kleren uit op het uitzichtspunt van valle de la Luna.
Morgen op naar Iquique.