Van dore woestijn naar bloeiend groen, eindelijk kleur

11 oktober 2018 - Valparaíso, Chili

Vrijdag 5 oktober: San Pedro de Atacama - Iquique 486km

Snel ontbijt achter de kiezen, vooral koffie en gaan. De route opzich is qua kilometers niet heel lang, althans niet voor Chileense begrippen/afstanden, maar onderweg staan er enkele bezoekjes op programma.
De zon doet al, prima zijn best, mag ook wel opwarmen, de nachten zijn goed fris. Overdag een graad of 25 en nacht 7, lekker verschil.
Een groot deel van de route pakken we de zelfde weg als heen, niet dat we een andere keus hebben haha.
Na een weekje rijden door de woestijn, beginnen de wegen wel saai te worden en is het fijn als je onderweg ineens verrast wordt door een groene oase of een dorpje. 
Voordeel is wel dat je gewoon continu 100km per uur kan rijden, geen file hebt.
Na 5 uurtjes rijden, uiteraard met een keer stoppen en een lekker bakkie onderweg, lang leve de thermosfles uit Australië waarin het water gewoon zo'n 18uur goed heet blijft, ideaal, komen we bij de eerste stop, Geoglifos de Pintados. Op berghellingen staan allerlei figuren/tekemingen die vanaf de grond te zien zijn. Dus niks geen vliegtuigje nodig zoals bij de Nazcar lijnen in Peru.
Tussen Antofagasta en Arica liggen zo'n 760 vindplaatsen, deze is de grootste met zo'n 400 figuren, die geordend zijn in groepjes, zoals bijv dieren. Tussen 1000 en 1400 zou dit zijn ontstaan/aangelegd.
We nuttigen tenmidden van de zoutvlakte en met uitzicht op de bergen even lekker onze lunch, aangestaart door een heleboel hagedissen. 
Via een route van slechts een kilometer wandelen en oh ja ook terug en dat in de brandende zon en op hoogte kan je de afbeeldingen zien. Nee geen medelijdem hoor dat de zon schijnt. Het is wel goed te merken hoe krachtig dat ding op hoogte is.
Goed we zien diverse tekeningen, de 1 duidelijker dan de ander. Bijzonder dat zo iets op een bergwand blijft liggen. 
Al lopende hoor je de zoutvlakte vanwege de droogte kraken, straks scheurt die in tweeën. We blijven even staan, het is enige geluid tenmidden van alle stilte. Leve het voorseizoen hier, daardoor nog weinig toeristen tegen gekomen.
We vervolgen de weg naar boven, inmiddels in een week al 3000km op de teller. Zoudem we de afstand van Argentinië gaan overtreffen? Nog 5200km te gaan.
De 2de stop is vrij snel na de 1ste, Humberstone, een stadje in 1862 ogericht rondom een saltpetermijn. Hier woonde zo'n 5000 mensen. In 1960 sloot de mijn en daarmee kwam het dorp leeg en wordt het nu omschreven als spookstadje. 
Ongeveer 1,5uur dwalen we hier rond. We zien woningen, fabrieken en bijbehorende attributen. Het ene gebouw is in betere staat dan de andere. Bij sommige heb je het gevoel dat het ieder moment boven je hoofd kan instorten,in Nederland zou zo'n gebouw al 10x gesloten zijn net als dat er hekjes om iets zouden staan als het bijv een diep gat heeft. Hier zeggen ze, hou je ogen open!
Het ruikt ook gewoon nog helemaal naar fabriek en omdat het rustig is qua bezoekers, we hebben er wel meer gezien als op andere plaatsen, voelt het inderdaad wel een beetje aan als een verloren spookstad. In sommige huizen hangen de kleren nog over de stoel, wachtend tot vader des huizes thuiskomt.
Na Humberstone is nog klein uurtje naar onze volgende slaapplaats, iquique. Na even zoeken voor parkeren is alles geregeld en komen we eerst even bij onder het genot van een biertje voor we een wandeling door Iquique maken.
We wandelen door Baquedano, hier staan veel houten huizen. Uiteraard geldt ook hier weer, ene mooier en beter onderhouden dan de ander. Er staan hier veel houten huizen omdat in de 19de eeuw men met volle schepem aan spullen maar de VS ging en ook volle schepen terug wilde hebben. Ze kochten hout in Oregan en verkochten het vervolgens weer hier om huizen te bouwen. In de straat loopt een rails waar vroeger de trein op reed, ideaal om hout voor de deur neer te leggem. Nu doet deze lijn geen dienst meer, hoewel er wel een soort treintje is, die over een afstand van 400m nog rijdt voor vertier. We hebben het treintje wel gezien maar niet zien rijden.
Na een heerlijke hamburger en een lekker biertje houden we het gezien voor vandaag.

Zaterdag 6 okt: Iquique

Geen wekker, ook een keer lekker. Na een eindelijk echt goed ontbijt, keus uit diverse dingen en o.a. een eitje, besluiten we Iquique een paar uur te verlaten en 115km oostwaarts te gaan naar de oase dorpjes Matilla en Pica.
De rit er naar toe is wisselend tussen droge woestijn en kleime oases, best een leuke afwisseling. 
In het eerste dorpje is weinig te belevem, wel een mooi plein, waar we dan ook even lekker de benen strekken en koffie nuttigen. Geeft ons gelijk de tijd om even te kijken hoe we naar 1 of ander heiligdom kunnen gaam, wat behoorlijk kitsch schijnt te zijn. Volgens de info die we hebben is deze alleen weekend geopend, dat is het in ieder geval, maar ook van 16-21uur, dat is nog niet.
We vinden het een idd vamaf 16uur. Goed kijken we terug wel. Vervolgens is het nog een klein stukje naar Pica. Daar slenteren we even door het dorp, bekijken de kerk. De lijdems weg in op ware grote beelden. Behoorlijke ruimte dus nodig.
Daarna rijden we naar het eind van het dorp om een bezoek te brengen aan Cocha Resbaladero, stedelijk zwembad in de bekken van de rotsen, bestaat uit bronwater van 30graden.
Omdat weekend is en lekker weer is het er aangenaam gezellig druk. Hop badkleding aan en gaan. Lekker wit tussen alle Chilenen. Het bad is heerlijk qua temperatuur. Aan het eind van het bad kan je onder een rots zwemmen, voelt aan als een heet stombad, lekker.
Zo brengen we 2 uurtjes door in het bad, beetje zonnen, kleurtje opdoen, lekker relaxen. Wat we allebei raar vinden is dat als we de 1ste keer het bad uitstappen het gevoel hebben of we een stelletje tientonners geworden zijn, het lichaam voelt zo zwaar aan. Na een minuut of 5 is het over, maar voelde raar. Nu ben je in een bad altijd lichter maar eigenlijk hebben we nooit zo'n soort zwaarte erna gevoeld, bijzonder.
Bij het weggaan komen we nog een Chileen tegen in een Rossi shirt, tja dat wordt evem een praatje. Mengeling van Spaans en Engels, leuk gesprek.
Daarna rijden we op gemak terug maar Iquique, even een stop om te banden te checken, we stuiteren wel erg, hopelijk geen lekker band. Niks aan het handje, zal de weg wel zijn.
Na een korte pitstop in het hotel wandelen we via de markt, die al dicht gaat, naar het treinstation. Best aardig maar om het nou perse gezien te moeten hebben zoals we lazen, nee dat niet. Sowieso is de buurt daar een beetje creapy,beter niet in het donker lopen. Zwervers, dronken lui, de ene sexshop naar de andere. Hup gauw terug richtig het grote plein.
Na een lekker diner terug naar het hotel, tas inpakken. Morgem beginnen we aan de reis terug naar het zuiden, van woestijn naar meren.
En ja wat van Iquique te vinden. Het is een prima uitval basis voor andere plaatjes/ dingen die je wilt bezoeken maar voor de stad zelf hoef je het niet te doen. Spreekt weinig en ziet er best armoedig uit op vele plekken. Jammer want er stan absoluut mooie gebouwen, beetje onderhoudt gewenst.

Zondag 7 okt: Iquique - Chanaral 824km
Een reisdag vandaag. We gaan richting het zuiden, daarvoor moeten we weer langs Santiago. Wat dat betreft ligt de stad/aankomst vliegveld niet heel handig als je noord en zuid wilt bezoeken. Het ligt een beetje in het midden en echt een route rondom in Chili is er niet. De panamerica ruta 5 loopt van noord naar zuid en dan zijn er wat zijwegen, uiteindelijk voor een snelle weg heb je de 5 nodig. Of de 1, die nemen we een stuk vandaag. De 1 loopt langs de kust, dus we zien vandaag behalve rotsen en zand ook nog zee. En een heleboel kleine dorpjes zomaar ineens opduikend op plaatsen waarvan je denkt hoe komen die hier.
En de weg is niet als maar rechtdoor, lekker slingeren over de bergpas, houdt je wakker.
Net dat we gewisseld zijn van bestuurder komen we bij 1 of ander douane ding midden op de route. Geen idee wat we er mee moeten. Uiteindelijk blijkt het voor controle van de auto. Alles goed en we mogen doorrijden. De douanier ziet Ollanda en vraagt nog even in de buurt van Utrecht? Si. Oke, beste man heeft familie in Eindhoven haha. Je komt ze overal tegen.
Later onderweg worden we min of meer door de politie, die van de andere kant komt aangereden, van de weggeduwt, met wilde gebaren moeten we naar de zijkant, niet om te stoppen maar omdat er achter de politie een nreed transport aankomt. Oke dat doen we dus zo hier, weten we dat ook weer.
Uiteindelijk na een rit van 10uur komen we weer in Chanaral. Geen slaapplaats gereserveerd maar we gaan ff kijken bij degene van vorige week. Ook nu weer plaats, das mooi. Daarna gauw naar Club sociaal voor een hapje eten. De eigenaar begroet ons en wil nog iets zeggen en heeft dan ineens door dat wij het zijn haha dat gezicht.
We eten weer een heerlijke maaltijd, praten nog wat over andere landen, koken en van alles en kijken ook nog even de samenvatting van de formule 1 van Japan. Daarna vroeg onder de wol. Morgen wederom een reisdag. 924km voor de boeg. We doen deze 2 lange dagen bewust achter elkaar om daarna langer in een dorpje of stad te kunnen blijven en niet iedere dag de tas te hoeven pakken.

Ma 8 okt: Chanaral - Valparaiso 924km
Wederom een reisdag, en een lange. Vandaag verlaten we de woestijn en gaan naar het midden/kust. De 1st kilometers zijn nog dor en kal en zand, langzaam veranderd dat beeld voor groen groen groen. Was het op de heenweg 8 dagen geleden ook zo groen? Zal vast wel alleen nu valt meer op na al die dagen zand.
Onderweg nog even de remmen in trappen voor een oversteken de geit, stom beest. Dit is de snelweg, geen wandelpad voor geiten.
Na een uurtje of 9 rijden zijn weer bijna, helaas navigatie stoort en daardoor extra rondje door de andere stad. Ach heb je dat toch ook gelijk gezien. Zeker waar maar mijn god wat zijn deze straten steilllllll. De moet flink op zijn staart getrapt worden om naar boven te komen. Goed we halen het en rijden verder waar in Valparaiso het zelfde verhaal is. Na enig zoeken vinden we het hostel. We willen binnen parkeren maar na een paar keer steken, piepende en doorslippende banden besluiten we de auto een straat verder buiten te zetten. Handrem strak aangetrokken, voorkant schuin tegen de stoep. Woensdag zien we wel hoe we de auto heelhuids zonder deuken bij ons zelf of een ander eruit gaan krijgen. Morgen gaan we wel lopen.
Goed uiteindelijk rond 20.30uur zitten we aan een wel verdiende cerveza (biertje), terwijl Elena de eigenaresse van alles over hostel en Valparaiso vertelt. Uiteindelijk maken we nog snel een hap eten en houden het voor gezien

Dinsdag 9 okt: Valparaiso

Zoals gezegd laten we de auto staan en gaan we vandaag aan de wandel. Om 10.00uur iedere ochtend is er een "gratis" wandeling van zo'n 3uur door een deel van Valparaiso met tours4tips. Leuk concept, je btaald wat je het waard vind. Enige wat je moet betalen is een stukje bus en trolleybus, die rijden hier ook. Elena had de tip voor deze toer en samen met een Belgisch stel gaan we daar vandaag heen. Erg grappig het Belgische stel doen beide het zelfde werk als ons. We zijn op San Pedro na nog weinig toeristen tegen gekomen, das in Valparaiso bijna niet te ontkomen, als je dat wil.
Meetingpoint snel gevonden en ook de tourgids. Met een groepje van 14 gaan we op pad. Valparaiso is gebouwd op steile heuvels, en met steil bedoelen we ook echt heel steilllll.
Iedere heuvel heeft trapjes, heelll veelllll en de meeste ook een klein liftje, ascensores. Sommige zijn al heel oud. Hebben er 1 gevonden, Concepion die is van 1883. Helaas werken er veel niet meer, zij het door ouderdom of de aardbeving in 2010 waar veel beschadigd is geraakt. De meeste belangrijke hebben ze eerst gemaakt en ze zijn er nog met enkele bezig. Ongeveer 10 stuks doen het nog. Helaas als wij er bij 1 waren natuurlijk niet, dus werd trappen lopen.
Goed de tour, we wandelen langs diverse gebouwen, veel gebouwen/muren zijn voorzien van graffiti. En dan echt mooie tekeningem, waar helaas prutsers dan weer soms wat overheen moeten spuiten.
We nemen een bus naar boven, donders die chauffeur weet het gas wel in te drukkem. Later begrijpen we dat de chauffeurs 20% commissie krijgen over alle passagiers die ze meenemen, soort competitie dus.
Onveilig voelde het trouwens niet.
Vanaf boven heb je een weids uitzicht over Valparaiso en omliggende steden en is goed te zien hoe heuvelig het is. We wandelen verder langs de begraafplaatsen, erg creatief waren ze niet met namen ervan, begraafplaats 1 en om de hoek ligt 2. Er tussen een begraafplaats met een andere naam, voor de niet katholieken. 
We brengen ook nog een bezoekje aan een oude gevangenis, tegenwoordig cultureel centrum.
Er was plaats voor 400 mensen maar tentijde van Pinochet zaten er 2000, overvol dus.
Het is mooi om te zien hoe ze er een cultureel centrum van hebben gemaakt. Van buiten ademt het gevangenis, van binnen modern en niks meer van te zien. Sowieso begrepen we dat er hier weinig over het verleden geleerd wordt op school. Wat er nu niet is is, was er ook niet? Wel even anders dan onze geschiedenislessen over WO1 en 2.
Ne nog een stukje wandelen pakken we de trolleybus naar het kantoor van tips4tours. Daar krijgen we nog een drankje, cola gemengt met rodewijn. Vreemde combi, maar eigenlijk best te pruimen.
Omdat we nog wachten op antwoord op een vraag die we gesteld blijven we even hangen op het kantoor.
Gisteren bij binnen rijden van de stad hadden we op de navigatie van Buren straat zien staan, zien we dat goed. Ja zien we goed. Inmiddelw hebben we oom gezien dat een Carlos van Buren ziekenhuis is. Maar erg vreemd om in Chili een toch wel Hollandse achternaam te zien en zeker ook nog van 1 van ons.
Goed Carlos van Buren, geboren in Chili. Zoon van een van Buren uit Amerika, maar diens ouders kwamen jaja uit Nederland. Het gaat ongeveer 200jaar terug. Thuis maar eens uitzoeken of het een familietak is.
Goed Carlos heeft dus zijn eigen ziekenhuis en straatnaam omdat hij veel voor de gemeenschap deed, gaf er veel geld aan uit en had allerlei functies bij de plaatselijke brandweer. Ramon het zit in de familie.
Erg leuk om het verhaal achter de van Buren straat te weten en natuurlijk hebben we nog even een bezoekje gebracht aan de straat om een foto met naambordje te maken. C van Buren, weinig mensen die een eigen straat hebben in het buitenland.
Na de uitleg gaan we verder wandelen, vele kilometers over de heuvels, langs mooie graffiti, drinken ergens wat, nuttigen een lunch. We doen een geocache, maar helaas kunnen we deze niet pakken, we zien em wel zitten. Maar hij zit verstopt onder een brug en de brug is gesloten. Eigenlijk klopt het niet dat deze hier zit, je moet er 24uur bij kunnen. Ach jammer, we hebben het voor ons gevoel gevonden. 
Na nog even wandelen houden we het rond 19.00uur even voor gezien en gaan even bijkomen in het hostel, gelijk ff zoeken voor avondeten en slaapplaats voor morgen.
Nog even gaan we op pad voor eten. We willen naar een restaurant vlakbij, geen zin om straks weer de hele berg op te lopen. Bij het weggaan komen we Elena en Andrei (eigenaar) tegen, ze gaan naar de Hotzenplatz een biertje drinken. Volgens hen kan je daar ook prima eten. We besluiten mee te gaan. En inderdaad simpele kaart maar lekker eten. We bestellen een broodje braadworst en een aardappelwortelsoep. Ja braadworst, het is eem Duitse tent. We spelen een spelletje jenga met Elena en Andrei onder het genot van een biertje, lekker biertje. We kondem kiezen uit weed of smoked. Na van beide wat geproeft te hebben, hebbem we gekozen voor de smoked. Bier met een taste of bbq. Super.
Na een gezellige avond duiken we iets later dan bedacht het bed in, morgen weer een reisdag voor de boeg.

3 Reacties

  1. Tilly:
    11 oktober 2018
    Wat een mooie belevenissen weer !
  2. Pa:
    12 oktober 2018
    Weer genoeg kmters gemaakt en weer heel veel gezien. Vooral je (onze naam) tegenkomen is natuurlijk heel bijzonder. Weer bedankt voor jullie belevenissen
    en tot het volgende verhaal.
  3. Chantal:
    12 oktober 2018
    Het is een erg divers land. Maar het zuiden met meren, vulkanen, bergen, bossen oftewel kleur en activiteiten heeft wel onze voorkeur.